Bloodbrothers feat. Mike ZSito & Albert Castiglia Blues Banana Peel Ruiselede (23-10-2023) reporter & photo credits: Marcel info club: Banana Peel © Rootsville 2023

De uitverkochte concerten beginnen zowaar het handelsmerk te worden van de oude juke joint in Ruiselede. Ik noem: de Banana Peel. Na het schitterende concert van vorige week, zou er nu duidelijk uit een ander vaatje worden getapt en dit met de uitnodiging van twee geweldige gitaarslingers als Mike Zito en Albert Castiglia.

Blijkbaar zou er deze keer een soort voorprogramma zijn met Adam Giles Levy, die mee deze tournée van Blood Brothers mag doen. Nobele onbekende deze man. Beetje opzoekwerk op het web leerde mij dat de man een amalgaan brengt van rocking roots, accoustic blues en zowaar experimenteel folk. Benieuwd, want de laatste review die ik over de man las , was niet echt lovend. Hij begon acapella met “Trouble So Hard” een klassieker uit 1937 van Vera Hall en dat bij het grote publiek was bekend gemaakt door Moby. En daar hield het voor mij op, de rest van zijn ,gelukkig korte set, vond ik zeker en vast geen blues en kon mij helemaal niet bekoren.

Na dit intermezzo was het tijd voor de stars van de avond. Hun plaat “Blood Brothers” die begin dit jaar uitkwam is door het publiek geweldig onthaald en werd geproduced door niemand minder dan Joe Bonamassa en Josh Smith. Mike Zito mag geen onbekende meer zijn voor de blues liefhebber.  DezeTexaan is een door de wol geverfde muzikant en ambachtelijk songschrijver. Zijn hart ligt bij de blues, rock & roll en country.

Ook Albert Castigilia zullen de meesten zeker kennen. En ook hij heeft een palmares om U tegen te zeggen. Tot de dood van Junior Wells in 1998 speelt Castiglia lead-gitaar in diens band. Daarna speelt hij o.a. met Pinetop Perkins, Melvin Taylor, Sugar Blue, Ronnie Earl, Billy Boy Arnold, Ronnie Baker Brooks, John Primer, Jerry Portnoy, Larry McCray, Eddy Clearwater, Otis Clay en Lurrie Bell. Serieus visitekaartje dus.  Deze heren worden vergezeld van wel een stevige band met Ephraim Lowell (drums), Doug Byrkit (bas)en  Matt Johnson (drums). Veel volk dus voor op het kleine podium van de Bananenschil.

De band opende met “Hey Sweet Mama”, één van Zito’s composities van het nieuwe album."Tooth and Nail" volgde met Castiglia als leadzanger en Zito die wat slide-gitaar speelde.. Het nummer werd door Tinsley Ellis geschreven voor de Blood Brothers nadat hij ze in 2022 in Atlanta had zien optreden. “In My Soul” begint met Zito die een klungelend geluid speelt op zijn McCarty-gitaar terwijl hij zingt over de behoefte aan liefde in zijn ziel.

"Let the Big Dog Eat" is er eentje van de hand van Castiglia, een song met een aanstekelijk bonzend ritme, aangedreven door drums, waarbij Zito en Castiglia alles uit de kast haalden. Hierna volgde  “A Fool Never Learns” met Mike aan de zang en Albert die een verschroeiende gitaar liet horen. Het mocht dan even wat trager met Albert die ons  '1000 Heartaches' kwam aanbieden. Het duurde echter niet lang want hierna kwam "No Good Woman", een stevige blues met jammerede gitaar.

John Hiatt's "My Business" werd uitgevoerd in een stevige groove waarbij Zito slide-gitaar speelde en de zang voor zijn rekening nam. Schitterend, maar het werd nog veel beter met  "Hill Country Blues", een totale jam met Castiglia's geweldige gitaar en de stevige klinkende drums, die een knallende beat de zaal instuurden. Castiglia volgde en knakte zelfs een snaar van zijn gitaar.Na enkele schitterende  gitaarsolo’s verlieten Zito en Castiglia het podium en  trakteerde Byrkit ons dan op een lekkere bassolo en waarna ook hij het podium verliet. De drums namen het toen over en we kregen 5 explosieve minuten uitstekend drumwerk, die zelfs een toeschouwster inspireerde om het podium op te springen en even te komen “twerken”, ongezien denk ik in de Banana Peel.

Zito introduceerde alle bandleden en men ging verder met "Tell the Truth" van Derek and the Dominos' waarna Castiglia "You're Gonna Burn" aanvatte, waar het gitaartalent van de man alweer als een olievlek kwam bovendrijven. Stilaan kwamen we aan het einde van deze rollecoaster met onder andere  “Bag Me,Tag Me, Take Me Away”, een ontzettend dansbaar nummer en "Gone to Texas". Stuwend ritme en snerpende gitaren, wat een apotheose ! Tussendoor hoorde je flarden van wat als “Jessica” van the Allman Brothers klonk. Het betere werk dus. Als einde kon dit tellen, maar zo hadden de aanwezigen het niet begrepen en we kegen er nog 2 “for the road” met “That’s All Right” van Junior Wells en Neil Young’s “Rocking In the Free World” en wat een versie was me dat !

Het applaus dat volgde liet het dak van de joint er bijna afknallen. Zito & Castiglia zijn effectief “bloedbroeders”, ze weten elkaar perfect te vinden, wisselen geregeld wat humor uit, vooral Albert kan hier als stand-upper doorgaan, maar bovenal zijn het twee ontzettend begenadigde gitaristen bijgestaan door topmuzikanten. Zito & Castiglia: een explosief duo !

Ondanks dit niet echt mijn genre blues is, heb ik geweldig genoten van dit optreden die mij echt van mijn sokken heeft geblazen, boeiend van begin tot einde. Superlatieven schieten gewoon te kort dus laat het ons houden bij: dit was absolute Topklasse !

Marcel